Wydawca treści
Obszary NATUR 2000 w Nadleśnictwie Kudypy
Celem działania europejskiej sieci obszarów chronionych Natura 2000 jest powstrzymanie wymierania zagrożonych roślin i zwierząt oraz ochrona różnorodności biologicznej na terenie Europy. Do wdrożenia sieci zobowiązane są wszystkie kraje Wspólnoty.
W zasięgu Nadleśnictwa Kudypy znajdują się Obszary Natura 2000 stanowią 40 proc. gruntów w zarządzie Lasów Państwowych, zajmują ponad 2,8 mln ha. częściowo lub w całości cztery obszary europejskiej sieci Ekologicznej Natura 2000. Są to: obszar objęty ochroną w ramach Dyrektywy Ptasiej, a mianowicie PLB280002 – Dolina Pasłeki oraz trzy obszary objęte ochroną w ramach Dyrektywy Siedliskowej PLH280006 – Rzeka Pasłęka, PLH280033-Warmińskie Buczyny i PLH280039 – Jonkowo-Warkały.
Dolina Pasłęki (PLB280002) obszar specjalnej ochrony ptaków (OSOP) o powierzchni 20 669,89 ha, w zasięgu nadleśnictwa Kudypy zajmuje 6296.09 ha po wschodniej stronie rzeki Pasłęki. Obszar jest miejscem występowania 23 gatunków ptaków z Załącznika II Dyrektywy Ptasiej i 9 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. W okresie lęgowym obszar zasiedla, co najmniej 1% populacji krajowej orlika krzykliwego, kani czarnej, derkacza i zimorodka. Oprócz tego w dość dużym zagęszczeniu występują: bąk, bocian biały, bocian czarny, błotniak stawowy i rybitwa czarna. Z 23 gatunków ptaków wymienionych w standardowym formularzu danych dla „Doliny Pasłęki" w zasięgu Nadleśnictwa Kudypy stwierdzono występowanie 16 gatunków. Celem powołania obszaru jest ochrona ostoi ptasiej o randze europejskiej).
Rzeka Pasłęka (PLH280006) - specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 8418,50 ha, w zasięgu Nadleśnictwa Kudypy zajmuje powierzchnię 1598.96ha. Z doliną rzeki związanych jest 12 siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej,
w tym siedliska priorytetowe takie jak: łęgi wierzbowe, olszowe i jesionowe, źródliskowe lasy olszowe na niżu. Położenie, układ przestrzenny i zasięg ostoi umożliwia jej pełnienie kluczowego korytarza ekologicznego. Celem powołania obszaru jest utrzymanie siedlisk fauny wodnej (szczególnie skójki gruboskorupowej), utrzymanie bogatego zespołu ryb związanych z rzeką, utrzymanie płazów zasiedlających zbiorniki dolinne oraz ochrona korytarza ekologicznego, który zapewnia ciągłość bytowania gatunków od centrum regionu w kierunku wybrzeża Bałtyku.
Z gatunków wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG na terenie obszaru występują ssaki: bóbr (Castor fiber), wydra (Lutra lutra), płazy: traszka grzebieniasta (Triturus cristatus), kumak nizinny (Bombina bombina),ryby: minóg morski (Petromyzon marinus), minóg strumieniowy (Lampetra planeri), minóg rzeczny (Lampetra fluviatilis), boleń (Aspius aspius), różanka (Rhodeus sericeus), piskorz (Misgurnus fossilis), koza (Cobitis taenia), głowacz białopłetwy (Cottus gobio).
Warmińskie Buczyny (PLH280033) specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 1525,90 ha. W skład obszaru wchodzą trzy odrębne enklawy, znajdujące się w całości
w zasięgu działania Nadleśnictwa Kudypy Na terenie „Warmińskich Buczyn" występuje 7 siedlisk ujętych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej, wśród nich obecne są również siedliska priorytetowe (łęgi wierzbowe, olszowe i jesionowe, źródliskowe lasy olszowe na niżu czy torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą). Podstawowym celem powołania obszaru jest ochrona płatów żyznej i kwaśnej buczyny pomorskiej, na jej wschodnim zasięgu występowania
w Europie jak i ochrona pozostałych siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz ochrona gatunków z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. SOOS „Warmińskie Buczyny" jest ostoją takich gatunków jak: bóbr (Castor fiber), wydra (Lutra lutra), czerwończyk nieparek (Lycaena dispar), kumak nizinny (Bombina bombina) oraz 8 gatunków nietoperzy.
Jonkowo-Warkały (PLH280039) specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 226,60 ha w całości znajduje się w zasięgu działania Nadleśnictwa Kudypy. W Jonkowie-Warkałach występuje 5 siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, z czego,
z siedlisk priorytetowych, są to bory i lasy bagienne oraz suche, śródlądowe murawy napiaskowe. Zasadniczym celem ochrony jest zachowanie obecnego charakteru obszaru (występowanie wszystkich trzech rodzajów torfowisk: wysokich przejściowych i niskich), utrzymanie szaty roślinnej oraz stanowisk roślin i zwierząt.
Z gatunków wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG na terenie obszaru występują 5 gatunków: bóbr (Castor fiber),traszka grzebieniasta (Triturus cristatus), kumak nizinny (Bombina bombina), czerwończyk nieparek (Lycaena dispar) i zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis).
Najnowsze aktualności
Biała i czarna huba brzozowa – lecznicza moc grzybów
Biała i czarna huba brzozowa – lecznicza moc grzybów
bBłyskoporekk podkorowy (Inonotus obliquus)
Białoporek brzozowy (Fomitopsis betulina)
Białoporek brzozowy (Fomitopsis betulina)
Grzyby nadrzewne to organizmy o wielu obliczach. Z jednej strony to patogeny powodujące psucie się drewna, z drugiej to ważni dla środowiska reducenci, czy też pożywienie dla różnych zwierząt i ludzi, a z jeszcze innej strony, to leki do walki nawet z najcięższymi chorobami.
Biała huba, to jedna z nazw białoporka brzozowego (Fomitopsis betulina), zwanego również m.in. porkiem brzozowym, czy też hubą brzozową. Grzyb ten rozwija się wyłącznie na brzozach i ma tak charakterystyczne owocniki, że każdy bez trudu go rozpozna. Są one jednoroczne i na ogół zaczynają pojawiają się od lata do połowy jesieni.
Białoporek jest pasożytem i saprotrofem, czyli poraża zarówno żywe, zdrowe brzozy, jak i te już zamierające. W trakcie rozwoju w zaatakowanym drzewie, jego enzymy doprowadzają do brunatnej zgnilizny drewna. Tym samym powodują straty w surowcu drzewnym.
To tak w skrócie o negatywnym obliczu porka. Z drugiej strony, jest on bardzo pożytecznym grzybem, a świadczą o tym jego liczne właściwości lecznicze.
Już w dawnych czasach huba ta była wykorzystywana w medycynie ludowej. I nie jest tu mowa o kilku lub kilkunastu poprzednich pokoleniach. Historia Ӧtzi – człowieka lodu poświadcza, że właściwości białoporka były znane i wykorzystywane już ponad 5000 lat temu.
Na co pomocne są odpowiednio przygotowane owocniki? W pierwszej kolejności można je wykorzystać jako chłonny środek opatrunkowy. W dodatku leczenie ran wspomoże zawarta w nim piptamina będąca antybiotykiem i działająca pomocnie, gdy nie będziemy mieli pod ręką czegoś do odkażenia rany. Idąc dalej, herbata lub nalewka przygotowana z owocników przyda się w przypadku stanów zapalnych, problemów z układem pokarmowym i zwalczaniu w nim pasożytów. Napoje te wzmocnią także naszą odporność, a gdy zbytnio zdenerwujemy sie, to pomogą uspokoić się, a to dzięki zawartej w nich fenyloetyloaminie. Ponadto różne związki obecne w owocnikach mają działanie bakteriobójcze oraz wspierają walkę z chorobami odkleszczowymi i nowotworowymi.
Czarna huba brzozowa to z kolei inne określenie błyskoporka podkorowego (Inonotus obliquus), znanego również pod takimi nazwami jak: błyskoporek ukośny, włóknouszek ukośny, huba skośno rurkowa, guz brzozowy, czyr, czarcie oko, czaga. Choć w głównej huba ta mierze rozwija się na brzozach, to może również występować na innych gatunkach drzew liściastych, m.in. na buku, olszy, klonie, grabie i topoli. Jest pasożytem i w porażonych drzewach, w przeciwieństwie do poprzednika, powoduje białą zgniliznę drewna.
Grzyb ten wytwarza dwa typy owocników. Jeden z nich to sklerocjum mające postać nieregularnej przypominającej nieco zwęglone drewno narośli rozwijającej się na pniu. Owocniki te są wieloletnie i rosną bardzo powoli. Drugi rodzaj rozwija się w pobliżu sklerocji pod korą, dlatego też jest trudny do zaobserwowania. Ma on postać cienkiego, skórzastego lub korkowatego tworu barwy na ogół żółtawo oliwkowej, który może mieć szerokość kilkudziesięciu centymetrów, a długość nawet kilku metrów. Owocniki te rozwijają się tuż przed lub dopiero po obumarciu drzewa.
Błyskoporek podkorowy ma całą gamę właściwości leczniczych. Jego owocniki nie były wykorzystywane leczniczo od tak dawna jak te białoporka, a przynajmniej nie ma na to namacalnych dowodów. Pierwsze wzmianki o leczeniu tym grzybem pochodzą z około XVI wieku n.e. Zawarte w sklerocjach błyskoporka związki mają podobne działanie jak w przypadku przedstawionego wcześniej białoporka. Pomocne są m.in. w problemach z układem pokarmowym, wspomagają przemianę materii i poprawiają apetyt. Wspomagają odporność organizmu na infekcje, a także mają działanie przeciwbólowe, antywirusowe i przeciwnowotworowe.
Lecznicze właściwości obydwu przedstawionych grzybów, które były wykorzystywane od wieków w medycynie ludowej, potwierdzają współczesne badania farmakologiczne.W wielu przypadkach na różne dolegliwości były i są stosowane mieszanki białej i czarnej huby brzozowej.
W sprzedaży internetowej w sklepach zielarskich dostępne są m.in. różnego rodzaju wyciągi, ekstrakty i herbatki z przedstawionych powyżej grzybów. W różnych źródłach można doszukać się wielu przepisów przedstawiających sposoby przygotowania i wykorzystania tych hub. Chcąc jednak korzystać samodzielnie z właściwości leczniczych czagi i porka brzozowego lepiej jednak robić to z rozwagą zwłaszcza, jeżeli nie ma się doświadczenia w tym temacie.
Ponadto błyskoporek podkorowy jest w Polsce objęty ochroną częściową i zbieranie jego owocników bez odpowiedniego zezwolenia jest zabronione.
