Modrzew europejski ma prostą strzałę i stosunkowo wąską koronę. Osiąga wysokość do 45 m i średnicę do 120 cm. U młodych drzew kora jest gładka, zielonobrązowa, na starszych ciemnobrązowa, głęboko spękana, łuskowata i złuszczająca się. Pędy są zróżnicowane na wydłużone i skrócone. Igły są jasnozielone, delikatne, niekłujące. Na pędach wydłużonych są osadzone pojedynczo, spiralnie. Natomiast pędy skrócone mają igły skupione dookoła pączka, wyrastają  po 20-30szt. tworzą  pozorny okółek.

Na terenie naszego kraju występuje też modrzew polski Larix decidua subsp. Polonica który jest obecnie uznawany za podgatunek modrzewia europejskiego, ukształtowany przez warunki siedliskowe, w których żyje. Podgatunek ten występuje tylko w Tatrach i Górach Świętokrzyskich oraz na kilku wyizolowanych stanowiskach.

 Drewno modrzewiowe to dobry materiał konstrukcyjny, zarówno we wnętrzach, jak i na zewnątrz budynków. Jest średnio ciężkie i trudno palne. Dobrze się suszy, jest twarde i bardzo wytrzymałe. Cenione jest już od dawna w budownictwie, szczególnie polskim. Dowodem są liczne dworki, kościoły oraz inne budowle wznoszone z drewna modrzewiowego, które przetrwały kilka wieków w dobrym stanie do dziś. Przykładem jest modrzewiowy kościół św. Filipa i Jakuba Apostołów w Sękowej k. Gorlic, wzniesiony w 1522 r. W lipcu 2003 r. został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako zabytek architektury drewnianej unikatowy na skalę europejską .

W wierzeniach ludowych Modrzew symbolizował młodość, urodę i odnowę życia. Słowianie otaczali te drzewa czcią i miłością. Uważano, że wzmacnia siły witalne, poprawia humor, przywraca wiarę i umacnia cierpliwość. Modrzew – jak wierzono kiedyś – jest drzewem, w którym przebywają dusze ludzi zmarłych w sposób nienaturalny, śmiercią wynikłą z nagłego gniewu bożego.. Nie tylko przebywają, ale i straszą żywych jękami, zwłaszcza w wietrzne dni jesienne, gdy z modrzewia sypią się złote igły.