Wydawca treści
Biwakowanie
Czy mogę rozpalić ognisko w lesie, czy mogę zebrać leżący w lesie chrust, czy mogę rozbić w lesie namiot - odpowiedzi na te i inne pytania.
Czy mogę rozpalić ognisko w lesie?
Zgodnie z artykułem 30 Ustawy o lasach na terenach leśnych, śródleśnych oraz w odległości do 100 metrów od granicy lasu nie wolno rozniecać ognia poza miejscami wyznaczonymi do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego. Stałe miejsca, gdzie wolno rozpalać ogniska wyznacza nadleśniczy poprzez „techniczne zagospodarowanie lasu w celach turystyczno-wypoczynkowych": np. przy miejscach biwakowania, obiektach turystycznych i edukacyjnych, stanicach turystycznych i harcerskich. Stałe miejsca są naniesione na mapy, którymi posługują się osoby monitorujące zagrożenie pożarowe lasu.
Nadleśniczy może wydać także czasowe, pisemne pozwolenie na rozpalenie ogniska. Określa wtedy dokładne miejsce rozpalenia ogniska, sposób jego zabezpieczenia i osobę odpowiedzialną. Nie można zatem samowolnie rozpalać ogniska w lesie i jego pobliżu, np. nad jeziorem czy rzeką.
Jak znaleźć miejsce na ognisko?
Aby znaleźć miejsce na ognisko, najlepiej skorzystać z bazy turystycznej przygotowanej przez każde nadleśnictwo. Informacje o bazie i miejscach wyznaczonych na rozpalanie ognisk można zdobyć korzystając ze strony internetowej nadleśnictwa lub po prostu kontaktując się telefonicznie lub osobiście z pracownikami nadleśnictwa.
To najlepszy sposób na bezpieczne i zgodne z prawem zorganizowanie ogniska. Naturalnie można korzystać także z oferty ośrodków wypoczynkowych i kwater agroturystycznych, które mają już wyznaczone stałe miejsca palenia ognisk na terenach leśnych.
Jak zabezpieczyć ognisko?
Sposób zabezpieczenia ogniska określa nadleśniczy, wydając pisemną zgodę na jego rozpalenie. Najczęściej polega to na usunięciu ściółki leśnej i na odsłonięciu pasa gleby mineralnej wokół ogniska. Można dodatkowo obłożyć ognisko kamieniami, co zapobiega rozsunięciu się palonego materiału. Nie można go rozpalać bliżej niż 6 metrów od stojących drzew, a wysokość płomienia nie może przekraczać 2 metrów. Przy ognisku należy mieć sprzęt do natychmiastowego ugaszenia ognia oraz sprawny środek łączności. Po wypaleniu się ogniska należy je dokładnie zalać wodą i zasypać piaskiem oraz sprawdzić czy nie ma nadal tlących się głowni.
Czy mogę zebrać na ognisko leżący w lesie chrust?
Każde drewno pochodzące z lasu podlega ewidencji i zasadom sprzedaży ustalonym w nadleśnictwie zarządzeniem nadleśniczego. Nie można samodzielnie zbierać chrustu czy gałęzi na ognisko. Jest to wykroczenie. Nie warto narażać się na kłopoty. Należy zwrócić się do właściwego terytorialnie leśniczego, który ustali zasady zaopatrzenia się w drewno niezbędne do przygotowania ogniska.
Czy mogę rozbić w lesie namiot?
Biwakowanie w lesie jest możliwe w miejscach wyznaczonych, a poza nimi jest prawnie zabronione. Rozbicie namiotu bez zezwolenia naraża nas na wiele niebezpieczeństw oraz na karę przewidzianą w kodeksie wykroczeń. Aby rozbić namiot w lesie należy skorzystać z bazy turystycznej, a informacje na jej temat znajdziecie w każdym nadleśnictwie. Warto także zaplanować sobie biwak wcześniej korzystając z portalu stworzonego dla turystów przez leśników: www.czaswlas.pl. Oprócz informacji na temat ognisk znajdziecie tam wszystko, czego potrzebuje w praktyce leśny turysta. Klikajcie po wiedzę!
Najnowsze aktualności
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Czyreń osikowy - pasożyt topoli osiki
Grzyby z rodzaju czyreń (Phellinus) rozwijają się na drzewach różnych gatunków. Niektóre mogą występować na wielu gatunkach, z kolei inne czyrenie rozwijają się tylko na jednym gatunku drzewa.
Przykładem grzyba nadrzewnego mającego szeroki wachlarz swoich ofiar jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius). Możemy spotkać go m.in. na wierzbach, grabach, klonach, topolach, a także na drzewach owocowych. Natomiast grzybem specyficznym dla poszczególnych gatunków drzew jest np. czyreń sosnowym (Phellinus pini), którego spotkamy wyłącznie na sosnach lub też tytułowy czyreń osikowy (Phellinus tremulae), którego głównym żywicielem jest topola osika. Można co prawda spotkać go na olszach, dębach i jarzębach, jednakże są to bardzo rzadkie przypadki.
Czyreń osikowy ma bardzo charakterystyczne owocniki, dzięki czemu nie sposób pomylić
go z innymi przedstawicielami tego rodzaju. Wyrastają one spod kory i początkowo mają kształt guza, jednakże w miarę wzrostu przybierają specyficzny kształt przypominający kopyto. Czasami można również spotkać owocniki czyrenia osikowego w formie rozpostarto-odgiętej, gdy wyrastają pod gałązkami i niejako je obrastają, tworząc tym samym ciekawą postać. Często spotykane są pojedyncze owocniki, ale można także trafić na drzewa niemalże obrośnięte owocnikami. Pojedynczy owocnik dorasta zwykle ok. 18 cm szerokości i ok. 10 cm grubości. Podobnie jak u innych czyreni owocniki te są wieloletnie.
Jak na hubę przystało czyreń osikowy jest organizmem pasożytniczym i saprotroficznym.
Do zakażenie drzew dochodzi najczęściej w miejscach zranień, czy to po uszkodzeniu kory, czy też po odłamaniu gałęzi. Ze względu na sposób bytowania czyreń osikowy przyczynia się
do powstania białej zgnilizny drewna, obniżając tym samym jego jakość i wartość.
Jednakże rozkładając drewno czyreń osikowy odgrywa również istotną rolę w nieustannym obiegu materii i przepływie energii w ekosystemach.
Czyreń osikowy jest dość rzadkim grzybem, przez co znajduje się na Czerwonej liście roślin
i grzybów Polski ze statusem "E", jako gatunek wymierający.