Wydawca treści Wydawca treści

Użytkowanie lasu w Nadleśnictwie Kudypy

Użytkowanie lasu to korzystanie z jego zasobów – pozyskanie drewna, zbiór płodów runa leśnego, zbiór roślin lub ich części na potrzeby przemysłu farmaceutycznego, pozyskanie choinek, eksploatacja kopalin i wiele innych. Leśnicy umożliwiają społeczeństwu korzystanie z darów lasu, ale w sposób zapewniający mu trwałość.

 Rozmiar pozyskania drewna określony jest w planie urządzenia lasu, który sporządzany jest dla każdego nadleśnictwa na 10 lat. Zapewnia on pozyskiwanie drewna w granicach nie tylko  nieprzekraczających możliwości produkcyjnych lasu, lecz także systematycznie zwiększających zapas drewna pozostającego w lasach, tzw. zapas na pniu. Krótko mówiąc, leśnicy prowadzą w lasach gospodarkę w sposób zapewniający ich trwałość i możliwość biologicznego odtwarzania.

W Polsce pozyskuje się ok. 55 proc. przyrostu. O wielkości pozyskania drewna decyduje tzw. etat cięć określony w każdym planie urządzenia lasu. Jest to ilość drewna możliwa do wycięcia w określonych drzewostanach na określonej powierzchni  w okresie 10 lat, które obejmuje plan. Dzięki temu, że etat jest niższy niż przyrost drewna w tym samym okresie, następuje stały wzrost zapasu „drewna na pniu" (w Polsce pozyskuje się ok. 55 proc. przyrostu). Ocenia się, że zasobność polskich lasów wynosi obecnie ponad 2,049 mld m sześć. drewna.
Pozyskane drewno pochodzi z:

  • cięć rębnych – usuwania z lasu drzewostanów „dojrzałych"; ich podstawowym celem jest przebudowa i odtworzenie drzewostanów;
  • cięć pielęgnacyjnych (czyszczeń i trzebieży) – usuwania z lasu części drzew uznanych za niepożądane i szkodliwe dla pozostałych drzew i wartościowych elementów drzewostanu;
  • cięć niezaplanowanych – są one konsekwencją wystąpienia klęsk żywiołowych w lasach.


Przeczytaj więcej na www.lasy.gov.pl.


Nadleśnictwo Kudypy prowadzi gospodarkę leśną na powierzchni ponad 15 tys. ha i pozyskuje rocznie ok. 75 tys. m sześc. drewna

Rozmiar pozyskania wynika ze stosowania cięć pielęgnacyjnych (w drzewostanach młodszych), cięć rębnych (w drzewostanach dojrzałych do wyrębu) oraz cięć przygodnych będących następstwem nieprzewidzianych sytuacji (np. klęski żywiołowej). W cięciach przedrębnych w 2013  r. w Nadleśnictwie Kudypy pozyskano 68 tys. m sześc. grubizny, w cięciach rębnych – ponad 16 tys. m sześc., a w przedrębnych – ponad 52 tys. m sześc. Większość pozyskania stanowi drewno drzew iglastych, głównie sosna i świerk. Z gatunków liściastych pozyskuje się głównie takie gatunki, jak buk, brzoza, dąb, jesion, klon, olsza i grab.

Drewno pozyskane na terenie Nadleśnictwa Kudypy trafia głównie do przedsiębiorstw zajmujących się dalszym przerobem tego surowca: tartaków, zakładów przemysłu celulozowo-papierniczego, fabryk mebli oraz mniejszych zakłady stolarskich. Ponadto drewno opałowe kupowane jest przez nabywców indywidualnych na potrzeby gospodarstw domowych, a także trafia do elektrowni, w których wykorzystuje się je jako odnawialne źródło do produkcji  energii elektrycznej.

Użytkowanie lasu to nie tylko drewno, to również choinki i płody runa leśnego.


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Czyrenie (Phellinus spp.)

Czyrenie (Phellinus spp.)

Czyrenie, to grupa grzybów nadrzewnych zaliczanych do rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae). Organizmy te wykazują głównie pasożytniczy charakter, jednakże w wielu przypadkach są także saprotrofami, czyli organizmami rozwijającymi i żywiącymi się na martwych szczątkach roślinnych.

Owocniki czyreni kształtem przypominają kopytowate lub konsolowate twory. Z reguły są one przyrośnięte bokiem do podłoża, choć zdarzają się owocniki rozpostarte, czyli takie, które przypominają plamę rozlanej, stwardniałej substancji. Miąższ owocników jest twardy, jego struktura przypomina korek, a barwą zbliżony jest do koloru dojrzałych nasion kasztanowca. Cechą charakterystyczną czyreni jest to, że miąższ owocników ciemnieje pod wpływem działania wodorotlenku potasu (KOH). Spodnia część owocników, czyli tzw. hymenofor jest zbudowana z rurek o niewielkich rozmiarach, a ich barwa różni się w zależności od gatunków czyreni i wieku ich owocników.

 

Na całym świecie występuje około 30 gatunków czyreni, z czego w Polsce znane są 24 gatunki. Pośród czyreni, najczęściej występującym gatunkiem w naszym kraju jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius).

 

Huba ogniowa, bo tak też nazywany jest ten grzyb, występuje niemalże wszędzie. W lasach, zadrzewieniach przydrożnych i parkach, oraz w wielu innych miejscach, tam gdzie znajdzie żywiciela. Poraża ona w pełni żywe, niczym nieosłabione drzewa liściaste, głównie takie gatunki jak wierzba, grab, klon, topola, wiąz, a także olszę, jarząb i jabłoń.

 

Owocniki tego grzyba są wieloletnie. Wyrastają na pniach, a także na gałęziach przeważnie pojedynczo, ale można spotkać je też rosnące w niewielkich skupiskach. Twory ogniowej huby mogą osiągać dość pokaźne rozmiary, nawet do 35cm szerokości i 20cm grubości.

 

Czyreń ogniowy podobnie jak i pozostałe grzyby nadrzewne ma dwa oblicza. Z jednej strony, grzyb za sprawą swojego rozwoju i działania jego enzymów, przyczynia się do rozkładu drewna. Tym samym odgrywa on ważną rolę w procesie obiegu materii i przepływu energii w ekosystemie. Z drugiej strony grzyb ten jest także organizmem pasożytniczym. Atakując zdrowe drzewa przyczynia się najpierw do powstania intensywnej, białej zgnilizny drewna, a następnie do całkowitego zamarcia drzewa. Tym samym przejawia się jego negatywne, ważne dla człowieka znaczenie tego grzyba. Objawia się ono tym, że zaatakowane przez czyrenia ogniowego drzewa ulegają rozkładowi, w efekcie czego rozpadają się i mogą stanowić zagrożenie dla ludzi przebywających w pobliżu takich drzew. Takie sytuacje mogą okazać się szczególnie niebezpieczne w przypadku drzew rosnących przy drogach i w zadrzewieniach śródmiejskich.

 

Grzyb ten ma jeszcze inne znaczenie, dzięki któremu zawdzięcza swoją nazwę. Odpowiednio przygotowane, dobrze wysuszone owocniki, podobnie jak owocniki hubiaka pospolitego, mogą posłużyć jako tzw. hubka, która służy do rozpalenia ognia. Stąd też grzyba tego określa się jako czyreń ogniowy, huba ogniowa, czyr ogniowy, czy też żagiew płomienna lub ogniowa. Obecnie zaleta ta wykorzystywana jest jednak rzadziej niż w dawniejszych czasach. Zastosowanie te używane jest bardziej z ciekawości, aniżeli z konieczności.