Asset Publisher
Polnische Wälder
fot. Paweł Fabijański
fot. Paweł Fabijański
fot. Paweł Fabijański
Polen gehört in Bezug auf die Waldfläche zur europäischen Spitze. Diese nimmt mit 9,1 Mio. ha 29,2 % der Gesamtfläche ein. Die Mehrheit der Wälder sind Staatseigentum, das durch den Staatsforstbetrieb „Lasy Państwowe" („Staatsforste") (PGL LP) verwaltet wird.
In Polen gibt es immer mehr Wälder. Der Waldanteil ist von 21 % im Jahre 1945 auf 29,2 % heute gestiegen. Zwischen den Jahren 1995 und 2011 ist die Waldfläche um 388 Tausend Hektar gestiegen. Die Grundlage für die Aufforstung bildet das „Nationale Waldmehrungsprogramm", nach dem der Waldanteil im Jahre 2020 30% und im Jahre 2050 33% betragen soll. Die polnischen Wälder sind reich an Pflanzen, Tieren und Pilzen. Insgesamt leben 65% aller Tiere im Wald.
Die Wälder wachsen in unserem Land auf den schwächsten Böden, hauptsächlich im Zusammenhang mit der Entwicklung der Landwirtschaft in den vergangenen Jahrhunderten. Dies beeinflusst die Verteilung der Waldstandorte in Polen. Über 55% der Wälder sind Nadelwälder. Den Rest bilden Laubwälder, meistens Laubmischwälder. Einen kleinen Anteil der Laubwälder nehmen mit etwas mehr als 3% Erlenbruchwälder und Auwälder ein.
In den Jahren 1945-2011 hat sich der Flächenanteil der Laubwälder im Gebiet des PGL LP von 13 auf über 28,2% vergrößert.
In Flachland- und Hochlandgebieten überwiegt die Kiefer. Sie wächst auf 64,3% der Waldfläche vom PGL LP und auf 57,7% der privaten und kommunalen Wälder. Im Gebirge dominiert die Fichte (im Westen) bzw. die Fichte und die Buche (im Osten). Die Dominanz der Kiefer ergibt sich aus der Art der Forstwirtschaft in der Vergangenheit. Die einstigen Monokulturen hingen mit dem hohen industriellen Bedarf an Holz. Es hat sich jedoch herausgestellt, dass solche Wälder gegen klimatische Faktoren weniger resistent sind und auch von Schädlingen leichter angegriffen werden können.
Der Anteil anderer Baumarten, hauptsächlich der Laubbaumarten, in den polnischen Wäldern steigt kontinuierlich. Die Forstleute gehen weg von Monokulturen und passen den Baumbestand an die natürlichen Standortbedingungen an. Dank diesen Maßnahmen konnte der Flächenanteil der Laubwälder im Gebiet des PGL LP von 13 % auf über 28,2 % ansteigen. Immer häufiger gibt es Eichen, Eschen, Spitzahorne, Bergahorne, Ulmen sowie Birken, Buchen, Erlen, Pappeln, Hainbuchen, Espen, Linden und Weiden.
In unseren Wäldern kommen meistens Baumbestände in Altersklassen zwischen 40 und 80 Jahren. Das durchschnittliche Alter beträgt 60 Jahre. Es gibt immer mehr große Bäume, die über 80 Jahre alt sind. Seit dem Ende des 2. Weltkrieges ist der Flächenanteil solcher Altbäume von 0.9 Mio. ha auf fast 1,85 Mio. ha gestiegen.
Asset Publisher
Bliźniacze huby - czyreń dębowy i czyreń śliwowy
Bliźniacze huby - czyreń dębowy i czyreń śliwowy
owocniki czyrenia dębowego
Czyreń dębowy
Czyreń śliwowy
Forma rozpostarta czyrenia śliwowego
Młody czyreń śliwowy
Czyreń dębowy
Czyreń dębowy
Czyreń dębowy i czyreń śliwowy występują pospolicie w Polsce. Owocniki obu grzybów są wieloletnie i bardzo do siebie podobne.
Czyreń dębowy (Phellinus robustus) występuje w lasach, a także w parkach i ogrodach.
Zasiedla on głównie dęby, a w mniejszym stopniu także buki, głogi i robinie.
Z kolei czyreń śliwowy (Phellinus pomaceus), ze względu na swoje preferencje troficzne, występuje przeważnie w sadach i ogrodach, czasami również w śródmiejskich zadrzewieniach i w lasach. Czyreń ten poraża śliwy, jabłonie, grusze, wiśnie i morele.
Owocniki obu czyreni mają postać przyrośniętych bokiem, na ogół półkolistych lub też kopytowatych, twardych wytworów natury. W przypadku czyrenia śliwowego, bardzo często owocniki przyjmują formę rozpostartą, co u czyrenia ogniowego jest niezbyt często obserwowane. Owocniki rozpostarte przypominają przytwierdzoną do powierzchni, rozlaną plamę gęstej substancji. Wierzch owocników u obu czyreni ma oliwkowo szarą barwę, która z wiekiem ciemnieje i może stać się nawet niemalże czarna. Widoczne są na niej koncentrycznie ułożone bruzdy świadczące o corocznym przyroście nowych warstw owocnika. Brzeg jest zaokrąglony i ma barwę żółto rdzawą, bądź też rdzawo brązową. Hymenofor zbudowany jest z rurek o mikroskopijnych średnicach, których pory u czyrenia dębowego są okrągłe, a u czyrenia śliwowego owalne lub kanciaste. Hymenofor ma rdzawo brązową barwę – podobną do barwy brzegu owocnika, ale z reguły od niego ciemniejszą. Wnętrze owocnika wypełnia drewnowaty, twardy miąższ o rdzawo żółtej barwie. Podobnie jak u innych czyreni, pod wpływem KOH (wodorotlenku potasu), miąższ czernieje.
Czyreń dębowy i czyreń śliwowy, poza podobnym wyglądem, mają jeszcze inne cechy wspólne. Żywot obu grzybów jest bardzo podobny. Zakażenie drzew następuje na skutek wniknięcia zarodników czyreni w struktury drewna. Dogodnymi miejscami do wnikania, a następnie rozwoju zarodników są rany powstałe np. w wyniku obłamania gałęzi lub odarcia kory.
Poza sposobem infekowania drzew, także i skutki rozwoju tych grzybów są takie same. Zarówno czyreń dębowy, jak i czyreń śliwowy, doprowadzają do powstania jednolitej, białej zgnilizny drewna.
Czyreń dębowy jest pasożytem, który na ogół zasiedla żywe i zdrowe drzewa, doprowadzając do rozkładu drewna. Natomiast czyreń śliwowy jest saprotrofem i pasożytem słabości.
Oznacza to, że doprowadza on do zamierania i rozkładu porażonych drzew, jednakże w przeciwieństwie do czyrenia dębowego, jego „ofiarami” w głównej mierze są drzewa osłabione lub obumierające.
Oba te grzyby zasiedlając drzewa doprowadzają do zamieranie drzew i rozkładu drewna. Czyreń dębowy za pomocą swych enzymów uśmierca zarówno młode, jak i te stare dęby – symbol potęgi, mocy i trwałości. Z kolei czyreń śliwowy przyczynia się do zamierania drzew rodzących owoce w naszych sadach, czy też tych rosnących w lasach, wśród pól,
a także drzew wzbogacających zieleń miejską. Takim postępowaniem oba grzyby ukazują jedno ze swoich oblicz – te złe z punktu widzenia człowieka – producenta i konsumenta surowca drzewnego i owoców.
Przedstawione czyrenie, tak samo jak i inne grzyby nadrzewne – rozkładając drewno przyczyniają się do obiegu materii i przepływu energii w środowisku. W ten sposób ujawniają swe drugie oblicze o przyrodniczo ważnym znaczeniu.
