Asset Publisher
Obszary NATUR 2000 w Nadleśnictwie Kudypy
Celem działania europejskiej sieci obszarów chronionych Natura 2000 jest powstrzymanie wymierania zagrożonych roślin i zwierząt oraz ochrona różnorodności biologicznej na terenie Europy. Do wdrożenia sieci zobowiązane są wszystkie kraje Wspólnoty.
W zasięgu Nadleśnictwa Kudypy znajdują się Obszary Natura 2000 stanowią 40 proc. gruntów w zarządzie Lasów Państwowych, zajmują ponad 2,8 mln ha. częściowo lub w całości cztery obszary europejskiej sieci Ekologicznej Natura 2000. Są to: obszar objęty ochroną w ramach Dyrektywy Ptasiej, a mianowicie PLB280002 – Dolina Pasłeki oraz trzy obszary objęte ochroną w ramach Dyrektywy Siedliskowej PLH280006 – Rzeka Pasłęka, PLH280033-Warmińskie Buczyny i PLH280039 – Jonkowo-Warkały.
Dolina Pasłęki (PLB280002) obszar specjalnej ochrony ptaków (OSOP) o powierzchni 20 669,89 ha, w zasięgu nadleśnictwa Kudypy zajmuje 6296.09 ha po wschodniej stronie rzeki Pasłęki. Obszar jest miejscem występowania 23 gatunków ptaków z Załącznika II Dyrektywy Ptasiej i 9 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. W okresie lęgowym obszar zasiedla, co najmniej 1% populacji krajowej orlika krzykliwego, kani czarnej, derkacza i zimorodka. Oprócz tego w dość dużym zagęszczeniu występują: bąk, bocian biały, bocian czarny, błotniak stawowy i rybitwa czarna. Z 23 gatunków ptaków wymienionych w standardowym formularzu danych dla „Doliny Pasłęki" w zasięgu Nadleśnictwa Kudypy stwierdzono występowanie 16 gatunków. Celem powołania obszaru jest ochrona ostoi ptasiej o randze europejskiej).
Rzeka Pasłęka (PLH280006) - specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 8418,50 ha, w zasięgu Nadleśnictwa Kudypy zajmuje powierzchnię 1598.96ha. Z doliną rzeki związanych jest 12 siedlisk wymienionych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej,
w tym siedliska priorytetowe takie jak: łęgi wierzbowe, olszowe i jesionowe, źródliskowe lasy olszowe na niżu. Położenie, układ przestrzenny i zasięg ostoi umożliwia jej pełnienie kluczowego korytarza ekologicznego. Celem powołania obszaru jest utrzymanie siedlisk fauny wodnej (szczególnie skójki gruboskorupowej), utrzymanie bogatego zespołu ryb związanych z rzeką, utrzymanie płazów zasiedlających zbiorniki dolinne oraz ochrona korytarza ekologicznego, który zapewnia ciągłość bytowania gatunków od centrum regionu w kierunku wybrzeża Bałtyku.
Z gatunków wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG na terenie obszaru występują ssaki: bóbr (Castor fiber), wydra (Lutra lutra), płazy: traszka grzebieniasta (Triturus cristatus), kumak nizinny (Bombina bombina),ryby: minóg morski (Petromyzon marinus), minóg strumieniowy (Lampetra planeri), minóg rzeczny (Lampetra fluviatilis), boleń (Aspius aspius), różanka (Rhodeus sericeus), piskorz (Misgurnus fossilis), koza (Cobitis taenia), głowacz białopłetwy (Cottus gobio).
Warmińskie Buczyny (PLH280033) specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 1525,90 ha. W skład obszaru wchodzą trzy odrębne enklawy, znajdujące się w całości
w zasięgu działania Nadleśnictwa Kudypy Na terenie „Warmińskich Buczyn" występuje 7 siedlisk ujętych w Załączniku I Dyrektywy Siedliskowej, wśród nich obecne są również siedliska priorytetowe (łęgi wierzbowe, olszowe i jesionowe, źródliskowe lasy olszowe na niżu czy torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą). Podstawowym celem powołania obszaru jest ochrona płatów żyznej i kwaśnej buczyny pomorskiej, na jej wschodnim zasięgu występowania
w Europie jak i ochrona pozostałych siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz ochrona gatunków z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. SOOS „Warmińskie Buczyny" jest ostoją takich gatunków jak: bóbr (Castor fiber), wydra (Lutra lutra), czerwończyk nieparek (Lycaena dispar), kumak nizinny (Bombina bombina) oraz 8 gatunków nietoperzy.
Jonkowo-Warkały (PLH280039) specjalny obszar ochrony siedlisk o powierzchni 226,60 ha w całości znajduje się w zasięgu działania Nadleśnictwa Kudypy. W Jonkowie-Warkałach występuje 5 siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, z czego,
z siedlisk priorytetowych, są to bory i lasy bagienne oraz suche, śródlądowe murawy napiaskowe. Zasadniczym celem ochrony jest zachowanie obecnego charakteru obszaru (występowanie wszystkich trzech rodzajów torfowisk: wysokich przejściowych i niskich), utrzymanie szaty roślinnej oraz stanowisk roślin i zwierząt.
Z gatunków wymienionych w Załączniku II Dyrektywy Rady 92/43/EWG na terenie obszaru występują 5 gatunków: bóbr (Castor fiber),traszka grzebieniasta (Triturus cristatus), kumak nizinny (Bombina bombina), czerwończyk nieparek (Lycaena dispar) i zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis).
Asset Publisher
Czyrenie (Phellinus spp.)
Czyrenie (Phellinus spp.)
Czyrenie, to grupa grzybów nadrzewnych zaliczanych do rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae). Organizmy te wykazują głównie pasożytniczy charakter, jednakże w wielu przypadkach są także saprotrofami, czyli organizmami rozwijającymi i żywiącymi się na martwych szczątkach roślinnych.
Owocniki czyreni kształtem przypominają kopytowate lub konsolowate twory. Z reguły są one przyrośnięte bokiem do podłoża, choć zdarzają się owocniki rozpostarte, czyli takie, które przypominają plamę rozlanej, stwardniałej substancji. Miąższ owocników jest twardy, jego struktura przypomina korek, a barwą zbliżony jest do koloru dojrzałych nasion kasztanowca. Cechą charakterystyczną czyreni jest to, że miąższ owocników ciemnieje pod wpływem działania wodorotlenku potasu (KOH). Spodnia część owocników, czyli tzw. hymenofor jest zbudowana z rurek o niewielkich rozmiarach, a ich barwa różni się w zależności od gatunków czyreni i wieku ich owocników.
Na całym świecie występuje około 30 gatunków czyreni, z czego w Polsce znane są 24 gatunki. Pośród czyreni, najczęściej występującym gatunkiem w naszym kraju jest czyreń ogniowy (Phellinus igniarius).
Huba ogniowa, bo tak też nazywany jest ten grzyb, występuje niemalże wszędzie. W lasach, zadrzewieniach przydrożnych i parkach, oraz w wielu innych miejscach, tam gdzie znajdzie żywiciela. Poraża ona w pełni żywe, niczym nieosłabione drzewa liściaste, głównie takie gatunki jak wierzba, grab, klon, topola, wiąz, a także olszę, jarząb i jabłoń.
Owocniki tego grzyba są wieloletnie. Wyrastają na pniach, a także na gałęziach przeważnie pojedynczo, ale można spotkać je też rosnące w niewielkich skupiskach. Twory ogniowej huby mogą osiągać dość pokaźne rozmiary, nawet do 35cm szerokości i 20cm grubości.
Czyreń ogniowy podobnie jak i pozostałe grzyby nadrzewne ma dwa oblicza. Z jednej strony, grzyb za sprawą swojego rozwoju i działania jego enzymów, przyczynia się do rozkładu drewna. Tym samym odgrywa on ważną rolę w procesie obiegu materii i przepływu energii w ekosystemie. Z drugiej strony grzyb ten jest także organizmem pasożytniczym. Atakując zdrowe drzewa przyczynia się najpierw do powstania intensywnej, białej zgnilizny drewna, a następnie do całkowitego zamarcia drzewa. Tym samym przejawia się jego negatywne, ważne dla człowieka znaczenie tego grzyba. Objawia się ono tym, że zaatakowane przez czyrenia ogniowego drzewa ulegają rozkładowi, w efekcie czego rozpadają się i mogą stanowić zagrożenie dla ludzi przebywających w pobliżu takich drzew. Takie sytuacje mogą okazać się szczególnie niebezpieczne w przypadku drzew rosnących przy drogach i w zadrzewieniach śródmiejskich.
Grzyb ten ma jeszcze inne znaczenie, dzięki któremu zawdzięcza swoją nazwę. Odpowiednio przygotowane, dobrze wysuszone owocniki, podobnie jak owocniki hubiaka pospolitego, mogą posłużyć jako tzw. hubka, która służy do rozpalenia ognia. Stąd też grzyba tego określa się jako czyreń ogniowy, huba ogniowa, czyr ogniowy, czy też żagiew płomienna lub ogniowa. Obecnie zaleta ta wykorzystywana jest jednak rzadziej niż w dawniejszych czasach. Zastosowanie te używane jest bardziej z ciekawości, aniżeli z konieczności.
